از گابریل گارسیا مارکز می‌پرسند: اگر بخواهی یک کتاب صد صفحه‌ای در مورد امید بنویسی، چی می‌نویسی؟ می‌گوید ٩٩ صفحه را خالی می‌گذارم. صفحه‌ی آخر، سطر آخر می‌نویسم: امید آخرین چیزی است که میمیرد.
بیشتر آدم‌ها زمانی ناامید می‌شوند که چیزی به موفقیتشان نمانده است.
امید، دارویی است که شفا نمی‌دهد، ولی درد را قابل تحمل‌تر می‌کند.
مشکلات زندگی گاهی مثل تلی از خاک بر سر ما می‌ریزند و ما مثل همیشه دو اتنخاب داریم. اول اینکه اجازه بدیم مشکلات ما رو زنده به گور کنند و دوم اینکه از مشکلات سکویی بسازیم برای صعود.
پیش از سحر تاریک است، اما تاکنون نشده که آفتاب طلوع نکند. به سحر اعتماد کنید.
اگه یه روز به یه در بزرگ که یه قفل بزرگ روش هست برخوردی ناامید نشو...چون اگه قرار بود اون در باز نشه جایش یک دیوار می‌گذاشتند!
بیشتر آدم‌ها زمانی ناامید می‌شوند که چیزی به موفقیتشان نمانده است.
امید، دارویی است که شفا نمی‌دهد، ولی درد را قابل تحمل‌تر می‌کند.
مشکلات زندگی گاهی مثل تلی از خاک بر سر ما می‌ریزند و ما مثل همیشه دو اتنخاب داریم. اول اینکه اجازه بدیم مشکلات ما رو زنده به گور کنند و دوم اینکه از مشکلات سکویی بسازیم برای صعود.
پیش از سحر تاریک است، اما تاکنون نشده که آفتاب طلوع نکند. به سحر اعتماد کنید.
اگه یه روز به یه در بزرگ که یه قفل بزرگ روش هست برخوردی ناامید نشو...چون اگه قرار بود اون در باز نشه جایش یک دیوار می‌گذاشتند!
تاريخ : پنجشنبه یازدهم تیر ۱۳۹۴ | 16:58 | نویسنده : مهرداد یوسفی |
