یک روز زلزله ای کوه را به لرزه درآورد و باعث شد که یکی از تخم ها از دامنه کوه به پایین بلغزد!
بر حسب اتفاق آن تخم به مزرعه ای رسید که پر از مرغ و خروس بود..
مرغ و خروس ها می دانستند که باید از این تخم مراقبت کنند و بالاخره هم مرغ پیری داوطلب شد تا روی آن بنشیند و آن را گرم نگه دارد تا جوجه به دنیا بیاید..
یک روز تخم شکست و جوجه عقاب از آن بیرون آمد .جوجه عقاب مانند سایر جوجه ها پرورش یافت و طولی نکشید که جوجه عقاب باور کرد که چیزی جز یک جوجه خروس نیست..
او زندگی و خانواده اش را دوست داشت اما چیزی از درون او فریاد میزد که "تو بیش از این هستی ...!
تا اینکه یک روز که داشت در مزرعه بازی می کرد متوجه چند عقاب شد که در آسمان اوج می گرفتند و پرواز می کردند...
عقاب آهی کشید و گفت ای کاش من هم می توانستم مثل آنها پرواز کنم
مرغ و خروسها شروع کردند به خندیدن و گفتند تو خروسی و یک خروس هرگز نمی تواند بپرد..
اما عقاب همچنان به خانواده واقعی اش که در آسمان پرواز می کردند خیره شده بود و در آرزوی پرواز به سر می برد..
اما هر موقع که عقاب از رویایش سخن می گفت به او میگفتند که رویای تو به حقیقت نمی پیوندد و عقاب هم کم کم باور کرد.
بعد از مدتی او دیگر به پرواز فکر نکرد و مانند یک خروس به زندگی ادامه داد و بعد از سالها زندگی خروسی ،از دنیا رفت...
تو همانی که می اندیشی ،هرگاه به این اندیشیدی که تو یک عقابی به دنبال رویاهات برو و به یاوه های مرغ و خروسهای اطرافت فکر نکن.
تو یک انسانی...
اشرف همه ی مخلوقات...
جانشین خدا درجهان هستی...
موجودی که خداوند روحش را در تو دمید...
جاتون همچون عقاب(سلطان پرندگان) در بالاترین رده مخلوقات است...
انسان تابه اکنون به هرچیزی که اندیشیده رسیده است.
وقتی باران می بارد مرغ و خروس داخل لانه ای پناه میبرند ولی عقاب به عنوان سلطان پرندگان، با اقتدار به پشت ابرها میرود...
یک عقاب فقط بخاطر زندگی درجمعی مرغ و خروس، برای همیشه به عنوان یک مرغ یا خروس زندگی کرد و مرد.
انسانها نیز همین گونه اند...
جایگاهت را پیدا کن و نگذار مرغ و خروسهای اطرافت باورها و رویاهایت را ازبین ببرند...
تو برترین مخلوقاتی...
رویاهاتو بدست بیار...
